Fryderyk Chopin
Christoph Willibald Gluck
Benedetto Marcello
Georg Philipp Telemann
niemiecki kompozytor stylu galant, przekraczający granicę baroku i rokoko. Z drugiej strony widoczne są w jego kompozycjach silne wpływy francuskie. Napisał wiele utworów na flet traverso i prosty, w różnych obsadach.
Suita a-moll na flet i smyczki
powstała na zamówienie hrabiego Erdmanna von Promnitz, dworzanina króla polskiego Augusta II. Telemann pracował na dworze hrabiego jako kapelmistrz w Sorau (Żarach) i Pszczynie. Suita powstała w 1704r. zaraz po powrocie hrabiego z Paryża. Zauroczony muzyką Lully’ego i Campry zapoznał z nią młodego kompopzytora a ten szybko pochwycił temat. Suita zawiera więc wiele elementów stylu francuskiego, na co wskazuką już nazwy części- tańców francuskich.
Zbiór 6 sonat op.2
(Hamburg 1727) na dwa flety bez akompaniamentu. Dedykowane parze flecistów-amatorów, szybko stały się bardzo popularne i wkrótce zostały wznowione w Amsterdamie i Londynie.
6 sonat kanonicznych op.5
wydane w 1728r. w Paryżu. Mamy tu do czynienia nie tylko z wyrafinowanym studium polifonicznym, w którym comes wiernie imituje dux, lecz nadto z ujęciem całości w formę typowej trzyczęściowej sonaty barokowej, z przyrodzoną jej „charakterystycznością” kolejnych ogniw (część szybka-wolna-szybka). Nuty ogólnodostępne na stronie http://www.lysator.liu.se/~tuben/scores/telcanon/telcanon.pdf
Metodische Sonaten - Sonaty Metodyczne op.13
to nieocenione źródło pedagogiczne. Wydane w dwóch tomach po 6 sonat każdy (1728, 1732). Partytura zawiera dwie wersje głosu solowego wolnych części. Pierwsza jakby czysta, sam zarys melodii. Druga- bogato ornamentowana. Wydaje się, że Telemann raczej nie życzył sobie, by jego sonaty były wykonywane z tym gąszczem ozdobników. Raczej przedstawił wszystkie możliwości jakie daje melodia. Natomiast sam wykonawca decydował o ostatecznym kształcie utworu (tak samo postąpił Corelli w sonatach skrzypcowych op.5). Sonaty są mieszaniną różnych stylów narodowych, np. części w stylu fracuskim posiadają włoskie nazwy: Con tenerazza, Cunando.
Der Getreue Music Meister
zajmuje miejsce szczególne w historii pismiennictwa muzycznego. Podobno był to pierwszy magazyn muzyczny, który ukazywał sie regularnie, co 2 tygodnie. "Lekcje" wydawano w formie 4 stronicowej ulotki prezentującej dzieła wokalne i instrumentwalne. Do dzisiaj zachowało się 25 takich publikacji, ze wstepem i indeksem. W roku 1728 Telemann był jednym z pomysłodawców tego projektu a jego wkład to 10 sonat na flet, duety na flet i smyczki, sonata triowa A-dur na 2 flety i violę da gamba. Z tego zbioru pochodzi popularna Sonata F-dur przeznaczona pierwotnie na flet prosty. W owym czasie nuty na ten instrument pisano w starym kluczu francuskim (G z klucza wiolinowego na pierwszej linii). Ta metoda pojawiła się pod koniec XVII wieku i pozwalała zredukować liczbę górnych linii dodatkowych na pięciolinii. Oczywiście część wolną Largo należy grać z oranamentacją. W tamtym czasie kompozytor uważał za rzecz naturalną, że muzyk doskonale zna wszystkie zasady ornamentyki i zainspiruje się, by samemucoś stworzyć na bazie zapisanej melodii. Otwierało to pole improwizacji. W części III Allegro ostatnia nuta z grupu ósemek powinna być zawsze grana jako przedtakt, co podkreślone jest poprzez łuk na pierwszy dwóch ósemkach. Naturalnie głowny akcent przypada na pierwszą z grupy, jednak ostatnia nuta też powinna być zaznaczona. Taki styl łukowania nadaje grze lekkość, jak w wesołym galopie.
12 Fantazji na flet solo (bez akompaniamentu)
utwór wyjątkowy jak na swoje czasy. Zwyczajowo dokładano bas cyfrowany do każdej kompozycji kameralnej. Jednak Telemann popełnił kilka utworów, które specjalnie oznaczył "senza Basso"- to fantazje na flet solo, skrzypce solo, jak również duety i kwartety. Fantazje są pomyślane kreatywnie, mają coś w sobie z improwizacji. Zmienne w stylu, rzadko ornamentowane, wymagają sporej biegłości instrumentalisty. Zawierają szeroki wachlarz typów części, choć wszystkie są krótkie i zwarte. Problem oddechów, często spotykany w literalurze solowej, rozwiazany jest na poziomie koncepcyjnym i nie stworza aż takich trudności wykonawcy.
Tafelmusik w zamierzeniu, jak wskazuje tytuł, był utworem przeznaczonym jako tło muzyczne obiadów. Opulikowany w trzech częściach w 1733 roku. Każdy tom zawierał suitę orkiestrową, kwartet, koncert, sonatę tiową i solową. Z tego zbioru pochodzi m.in. Koncert A-dur na flet, skrzypce i smyczki oraz Sonata-kwartet na 2 flety (skrzypce) i 2 wiolonczele (fagoty). Najsłynniejszy utwór to jedank Suita a-moll na flet prosty, smyczki i b.c.
Telemann napisał jeszcze około 20 innych koncertów, które wykorzystują flet prosty lub traverso jako instrument solowy lub w grupie koncertującej.
ENGLISH